кватэра маскоўскага архітэктара Мэда Аліева Мэд Аліеў

перайсці галерэю

фота: Аляксей Князеў, Віталь Няфёдаў

Матэрыял падрыхтаваў: Дзмітрый Капылоў

Аўтар праекта: Мэд Алиев

часопіс: N10 (55) 2001

Характар ​​вядомага маскоўскага архітэктара Мэда Аліева на першы погляд зусім немагчымы. Але гэта зманлівае ўражанне. Па прычыне хранічнай занятасці, вечнага цэйтноту, часу на нармальнае зносіны практычна не застаецца. Але людзі, якія ведаюць Аліева дастаткова добра, у адзін голас кажуць аб яго своеасаблівым АБАЯЛЬНАСЦЬ, авораживающем пачуцці гумару і нейкі дынамічнай галантнасці - Дзевяць гадоў таму мне была патрэбна невялікая двухпакаёвая кватэра, нешта накшталт "сціплага прытулку ўбогага мастака". За гэтыя гады прытулак закаранелага халасцяка, у сілу набытага вопыту і назапашаных духоўных каштоўнасцей, стаў некалькі зацесны, але тым не менш я адчуваю сябе тут як рыба ў вадзе. Дарэчы, пра рыбу. У вялікім круглым акварыуме жыве сапраўдная панцырных шчупак. Асобнік рэдкі і далёка не бяскрыўдны. У яе драпежную пашча я штодня і акуратна (каб ня адхапіла пальцы) апускаю двух-трох рыбешек. Акрамя шчупака, у маёй кватэры пастаянна насяляюць і іншыя прадстаўнікі флоры і фауны. Напрыклад, багамолы і фалангі. Адзін час са мной жыў невялікіх памераў сервал (для тых, хто не ведае, - гепард) па мянушцы Шышкін. У памяць аб улюбёнцу ў мяне захавалася невялікая фарфоровая фігурка, якая з'явілася зусім містычным чынам (але гэта доўгая гісторыя). І зараз яна заняла асаблівае месца сярод іншых статуэтак жывёл, якія я прыводжу з усіх канцоў свету. Я - прынцыповы праціўнік забойства, асабліва братоў нашых меншых, але тым не менш на маіх сценах размясцілася даволі рэдкая калекцыя засушаных насякомых. Мабыць, самы экзатычны "экспанат" маёй кватэры - прыжыццёвы партрэт Лаўрэнція Берыя (праўда, без дароўным надпісы - "дарагому Мэду ў памяць аб сумеснай працы"). Шаную я ім не таму, што падзяляю яго палітычныя прынцыпы, якія, дарэчы, у Берыя адсутнічалі, а таму, што шчыра лічу Лаўрэнція Паўлавіча найвялікшым арганізатарам і кіраўніком усіх часоў і народаў. Пастаяннае прысутнасць у хаце гэтак неардынарнай і неадназначнай асобы не дазваляе расслабляцца, дапамагае захоўваць баявую форму. Я меў патрэбу ў месцы, дзе мог бы спаць, ёсць, абстрагавацца ад напружанай працы. Як праўдзівы скарпіён, я аддаю перавагу шпалеры цёмнага колеру, заўсёды зачыненыя жалюзі - у мяне ў хаце заўсёды паўзмрок. Калі я буду рабіць новую кватэру, то яна будзе зусім іншай, наогул вырашана ў іншым ключы, але ў любым выпадку застанецца конфиденс, Дарагі і неабходны мне інтым. Мне важна адгарадзіцца ў маім жыллё ад знешняга свету, спазнаць адзінота, абарваць усе сувязі з навакольным тэатрам абсурду, усвядоміць сябе па-за часам і прасторы. Хачу звесці зносіны да мінімуму: мне цалкам хапае бясконцых кантактаў на ўсіх узроўнях сацыяльнай лесвіцы - ад працоўных на будоўлі да палітычных дзеячаў. Я свядома абраў для сябе (і зусім не навязваю гэтага іншым) працу, творчасць і стварэнне. Аліеў мае права называць сваю кватэру як заўгодна - "бяздарнай", "агіднай", але рэдка здаралася бачыць такі "выдасканалена" стыльныя інтэр'еры. Круглы, як ілюмінатар падводнай лодкі, акварыум нагадвае «вока» капітана Нема. На кухні пануе цёмна-зялёны роўны і плыўны колер. Хупавыя скрыначкі, арыгінальныя свяцільні і лямпы, матылі і скарпіёны, "фарфор і бронза на стале" ... Аліеў можа казаць што заўгодна.