рэстаран "Карпаччо" (Масква) Рыгор Садоў, Сюзанна Фавахири Прастата і вытанчанасць інтэр'еру маскоўскага рэстарана "Карпаччо". Галоўнае ўпрыгожванне - копіі фрэсак эпохі адраджэння на сценах

перайсці галерэю

тэкст: Дамір Salimzjanov

фота: Ігар Міхалковіч

Аўтар праекта: Георгій Садоў, Сюзанна Фавахири

архітэктар: Алена Гнеўка, Аляксандр Глікман

часопіс: N11 (56) 2001

Назва новага маскоўскага рэстарана на Остоженке, в. 40-42, не ўвядзе ў зман ні выпадковага мінака, ні тым больш наведвальніка. Вядома, зноў італьянцы ў Расіі. Па меншай меры адзін з іх, якога звалі Карпаччо. Але на самой справе гэта не так. Гэта значыць зман усё ж мае месца. Карпаччо - зусім не гаспадар установы ў старадаўняй частцы Масквы. Нагадаем, што Віторыо Карпаччо - італьянскі жывапісец эпохі Адраджэння. Маскоўскія воспоминатели - у дадзеным выпадку архітэктары - падышлі да галоўнай інтэр'ернай тэме дваяк. З аднаго боку, копіі фрэсак вялікага майстра з'яўляюцца галоўным упрыгожваннем рэстарана. З іншага - менавіта асаблівасці мастакоўскім манеры паслужылі адпраўным пунктам у афармленні прасторы. Гэта можа здацца дзіўным. Але не для тых, як казаў Булат Окуджава, "хто разумее". Справа ў тым, што гэтая жывапіс у гісторыі ранняга Адраджэння - прыклад дзіўна геданічным адносіны да жыцця. Гэтая атмасфера як нельга больш дакладна падыходзіць для смакавання ежы і вінных паліваньняў. Роўны чырвоны колер сцен - яшчэ адна значная культурная рэмінісцэнцыя. Віторыо Карпаччо адным з першых стаў ужываць смелы пурпур ў сваіх творах. Адрас рэстарана таксама ў пэўнай ступені "двусмыслен": дом N 40-42 - гэта не картаграфічная памылка. Рэстаран сапраўды заняў прастору, якое належыць двум дамам адначасова. Вузкі праём паміж старомосковскими будынкамі звярнуўся ў хупавы светлы "пераход" у холе рэстарацыі. Пад падлогай першага паверха - магутны "культурны слой". Аздобленая старажытным цэглай "винохранительница" - не што іншае, як склеп. Дакладна працытаваў сярэднявеччы, з цяжкімі дубовымі бочкамі, грубымі драўлянымі стэлажамі, дзе размешчаны посуд з элітнымі калекцыйнымі напоямі. І з гэтай экзотыкай наведвальнік можа пазнаёміцца ​​адразу: празрыстыя шкляныя "вокны", зробленыя ў падлозе, на гэта і разлічаны. У залах рэстарана, на першым і другім паверхах, зусім іншы антураж. Гэта ўжо сучасная эстэтыка, з дапамогай якой заяўляе пра сябе трэцяе тысячагоддзе. Пры гэтым не адмаўляючыся ад "культурнага спадчыны". Лаканічная металізаваная эстэтыка (светлыя сцены, матава-серабрысты "металік" калон, "элементарная" лёгкая мэбля без усялякіх прэтэнзій) тым не менш "ўлічвае" і вытокі мастацкай задумы, вяртаючы нас да назвы і галоўнаму герою - Карпаччо. У ніжнім зале - чырвоныя сцены, у верхнім (бар) - чырвоныя канапы. Пры ўяўнай знарочыстая мінімалізме кранальныя ўтульныя драўляныя аканіцы: увечары маскоўскія агні "прасвечваюць" (прычым літаральна) скрозь "старажытныя" адтуліны, і смотрят- ся няйначай як зоркі. "Празрысты" інтэр'ер просты і прэстыжны. Лёгкасць і вытанчанае эстэцтва. Чысціня і вытрыманасць ліній. Тэхналагічнае дасканаласць. Трэцяе тысячагоддзе. Карпаччо.