Гэтая гісторыя пачалася некалькі гадоў таму. Уладальнікі кватэры, пра якую мы хочам расказаць, некаторы час жылі ў Еўропе, і па збегу абставін менавіта на гэтыя гады прыйшоўся ўсплёск цікавасці да мінімалізму на Захадзе. Вярнуўшыся ў родны Пецярбург, яны вырашылі ўладкаваць побыт згодна сваім новым уяўленням пра камфорт, у стылі, цалкам пазбаўленым вонкавага эпатажу Для ўвасаблення мары была абраная кватэра ў новым доме, "які вырас" ў маляўнічым кутку Петраградскай боку. Ужо само спалучэнне гістарычнага асяроддзя і сучаснай пабудовы адкрывала вельмі павабныя перспектывы. І ўсё ж кропкай адліку ў працы над гэтым праектам гаспадары лічаць знаёмства з архітэктарам Міхаілам Барашкавых. Так здарылася, што ўладальнікі кватэры і архітэктар падзяляюць любоў да мінімалізму, і таму агульны кірунак стылістычных пошукаў было вызначана адразу. Выбар планіровачнага рашэння таксама не запатрабаваў асаблівых высілкаў, бо яшчэ на этапе будаўніцтва з існуючага прасторы вынялі максімальную карысць. Першае, што кідаецца ў вочы, - багацце белага колеру, якое сустракае нас яшчэ ў пярэднім пакоі і дасягае апагею ў гасцявых памяшканнях. Уважлівы погляд ўлоўлівае найтанчэйшую гульню адценняў, якую можна назваць: "белае і яшчэ бялей". Эксперымент з каларыстыкай цалкам удаўся, тым больш што ён знайшоў працяг у своеасаблівым саюзе розных матэрыялаў. Светлы мармур падваконнікаў паўтараецца ў падлогавым пакрыцці, нержавеючая сталь на кухні мірна ўжываецца з матавым алюмініем, ламінат сцянных панэляў выглядае не менш высакародна, чым паліраванае шкло. Гэтак нетрадыцыйнае спалучэнне матэрыялаў магло б шакаваць, але старанна падабраныя адценні і фактуры толькі падкрэсліваюць глыбіню белага колеру і дыяпазон яго магчымасцяў. Адзіную прастору гасцінай, сталовай і кухні падзелена астраўной перагародкай. Гэтая перашкода вельмі ўмоўная, і тым не менш яна дазваляе выразна пазначыць межы асноўных зон, захаваўшы агульны аб'ём памяшкання. Нязначныя зрушэння і павароты плоскасцяў робяць перспектыву глыбей. Так лінія ўбудаваных панэляў размяшчаецца пад невялікім вуглом да лініі сцены, а астраўная перагародка злёгку разгорнута вакол сваёй восі. Дзякуючы таму, што дом мае ступеністую форму, з самага пачатку ўзнікла жаданне пашырыць карысную плошчу кватэры за кошт асваення неэксплутаваныя даху мне на першым паверсе. Але як? Першапачатковая ідэя зладзіць тут адкрытую тэрасу была прывабная, але непрактычна. Пецярбургскі клімат вядомы сваімі дажджамі, а значыць выкарыстоўваць яе можна было б толькі летам. І ўсё ж рашэнне знайшлося. Прылада крытай тэрасы дазволіла не толькі павялічыць агульную плошчу кватэры на 40 м2, но и обзавестись кабинетом, камином (которые в прежнем проекте не были предусмотрены) и целым городом впридачу - со смотровой площадки второго яруса открывается великолепная панорама. Признаться, находясь здесь, меньше всего думаешь о том, что за изящной конструкцией, парящей в воздухе, стоит сложнейший инженерный расчет. Между тем пришлось решать по-настоящему сложную задачу: консоль из стальных швеллеров самонесущая, так как в этом месте нет капитальной стены, на которой ее можно было бы закрепить. Лестница, балкон, огражденный стальными тросами, и несущая конструкция остекленного ограждения привнесли в интерьер техногенную ноту. Цветовая гамма стала более насыщенной, но все равно тяготеющей к монохромности. Огромный фонарь террасы наполнен солнечным светом днем и лунным - ночью. Он манит к себе. И нет никакой возможности устоять перед соблазном подняться на балкон и окинуть взглядом город, простирающийся до самого горизонта. Архитектор Міхаіл Барашкаў говорит об этом так: "Для меня принципиально важно видеть город из окон квартиры. Как будто ты получаешь в подарок к квадратным метрам общей площади квадратные метры картины..." И мы склонны с ним согласиться.
перайсці галерэю 
