двухузроўневая мансарда плошчай 90 м2 (цэнтр Санкт-Пецярбурга) Андрэй Курачкін Змененае да непазнавальнасці невялікае мансардное памяшканне. Істотна пашыранае прастору, сфармаванае вакол круглага залы

перайсці галерэю

фота: Пётр Лебедзеў

тэкст: Андрэй Пацук

архітэктар: Андрэй Курачкін

часопіс: Чысцяць (53) 2001

Часцяком архітэктары лічаць, што галоўны абмежавальнік для поўнай свабоды - знешні націск: толькі пры яго адсутнасці магчыма надаць твору максімальную ступень творчай свабоды, сэнсавую і эстэтычную цэласнасць. Пры стварэнні гэтай пецярбургскай кватэры "апанэнта" не было - і гэта самы важны фактар ​​поспеху: прафесіяналізм, мастакоўскім нюх, ня скаваныя ніякімі рамкамі, дазволілі рэалізаваць праект выдатным чынам У працы над праектам задача ўкласціся ў мінімальны бюджэт гуляла не апошнюю ролю. Пры гэтым было важна не ператварыць працу ў руцінны кватэрны рамонт, сэнс якога - не больш чым абнаўленне штодзённым абстаноўкі. Невялікае мансардное памяшканне - вось пасрэдны, цалкам стандартны кватэрны "матэрыял" у цэнтры Пецярбурга. Гэта дасягаецца старанна падабранымі элементамі інтэр'еру з натуральнага каменя, нержавеючай сталі, шкла. Дызайн гаўбечнай агароджы запазычаны ў італьянскага архітэктара Gaetano Pesce і ўносіць дадатковы гульнявой сэнс, быўшы адкрытай цытатай з сучаснага інтэр'еру парыжскай кватэры. Пры параўнальна сціплым бюджэце кватэра вырабляе ўражанне якасна, стыльна і самабытна аформленага памяшкання. У кватэры знарочыста адсутнічае мэбля: канапа тут хутчэй не ўтылітарны прадмет, а форма, ўдала ўпісваецца ў геаметрыю прасторы. Недахоп мэблі пакрывае раяль: балкон, дзе ён размешчаны, успрымаецца пры гэтым як нейкае падабенства сцэны. Ванная пакой, якая займае, здавалася б, непрапарцыйна вялікую плошчу ў адносінах да астатніх памяшканнях, закліканая пацвердзіць нежаданне гаспадароў кватэры лічыцца з адсутнасцю месца. У адрозненне ад астатняй прасторы, яна выканана ў насычаных чырвоных танах, ствараючы некалькі драматызаваць, тэатральную атмасферу, якая працуе на агульны імідж кватэры. Аўтар, такім чынам, накіраваў асноўная ўвага на арганізацыю прасторы як такога. Гэта ў першую чаргу адказвала надзённай задачы пераўладкаваць зададзеную планіроўку. З іншага боку, менавіта неабходнасць такой рэарганізацыі стала для архітэктара і вядучым стылявым прынцыпам праекта. Адсутнасць дэкларатыўнасці тут, можна сказаць, дэкларуецца: сама прастора задае аб'ём, колер, стыль.