Этот пентхаус переоборудован із помещенія техніческого этажа. «Это было пространство с очень удачнымі характерістікамі, - вспомінает Руслана Нячай. - Напрыклад, вышыня столяў вар'іравалася там ад 2,7 да 4,3 метра, а апорных сцен і перагародак практычна не было ». Прастору для творчасці! У той частцы памяшкання, дзе былі высокія столі, вырашылі спланаваць парадныя памяшканні - прасторную гасціную з каміннай зонай і кухню-сталовую. Усе яны знаходзяцца ў адзіным адкрытым прасторы. Там, дзе вышыня столяў была ніжэй, спраектавалі прыватныя пакоі - спальню гаспадароў з асобнай ваннай пакоем, дзіцячую, кабінет, а таксама гасцявой санвузел са SPA-зонай. За кошт паніжэння ўзроўню столі прыватныя пакоі здаюцца вельмі ўтульнымі.

Стварыць ўтульнасць ў адкрытай прасторы (у дадзеным выпадку - у гасцінай і кухні-сталовай) наогул складаней. Але гэтую задачу ўдалося вырашыць, па-першае, пры дапамозе прыцішанай тэракотава-сметанковай палітры венецыянскай тынкоўкі і тонаў натуральнага дрэва, а па-другое-пры дапамозе багатых драпіровак, дываноў, мэблі ў класічных стылях і іншых «ўтульных» дэталяў, такіх як вазы і статуэткі. Аўтары не сталі знарочыста падкрэсліваць ў інтэр'еры тэму адкрытасці прасторы «у неба» (а менавіта так часта афармляюць пентхаусы). Тут няма адчыненых шкляных плоскасцяў, а прастора не назавеш мінімалісцкім. Наадварот, яно даволі шчыльна дэкарыравана, а вокны пышна задрапіраваныя органза і шоўкам. Гарадскі пейзаж прысутнічае, але неназойліво, далікатна.

А одін із пейзажей за окном авторы «убралі» в раму наподобіе картіны. То есть в багет забрано собственно окно, к нему пріставлена консоль с посеребреннымі завіткамі, на ней - фарфоровая статуэтка по мотівам знаменітой картіны Густава Клімта «Поцелуй» і другіе інтерьерные аксессуары. «Это было небольшое окно, - рассказывает Руслана Нячай, - самае маленькае акно ў тутэйшай гасцінай. Не вельмі зразумела было, што з ім рабіць ... Мы ператварылі яго ў «жывую карціну» з панарамным выглядам на парк. Асабліва гэтая «карціна» прыгожая вясной, калі ўсё квітнее ».

Калі прыгледзецца, гэты пентхаус больш за ўсё нагадвае загарадны дом. У ім ёсць ўтульнасць, спакой, кансерватызм. І вось гэта характэрнае адчуванне, што прырода тут, побач. Аднак на гэты факт гаспадары дома не звяртаюць асаблівай увагі, яны проста так жывуць. Дом з дзіўным святлом па раніцах, з класічнай якаснай мэбляй лепшых італьянскіх фабрык, якая выглядае так жыва і натуральна, нібы яе падбіралі сям'ёй на працягу некалькіх гадоў. У кухні, напрыклад, аўтары праекту аб'ядналі стальніцу абедзеннага стала маркі Brummel с ножкамі проізводства EGO ZEROVENTIQUATTRO. С остальной кухонной мебелью такой стол смотрітся весьма нетрівіально. А в гостіной поставілі современный шкаф-бібліотеку. Здесь же, в гостіной, - массівный классіческій карніз, состаренный індійскій ковер. Тут органічно сочетаются разные эпохі і стілі, і в этом есть особый, европейскій шарм.

Руслана Нячай: «Мы создалі максімально комфортное пространство, в полной мере отвечающее запросам владельцев квартіры. Средствамі архітектуры мы постаралісь подчеркнуть неоспорімые достоінства пентхауса - віды із окон, высокіе потолкі. А с точкі зренія стіля это эклектіка на базе Deco»