Перада мной стаяла задача спраектаваць гісторыю «з гісторыяй», карэктна ўпісаць Горкі-горад у тэму вялікага Сочы. Логіка простая, яна сыходзіць сваімі каранямі яшчэ ў савецкія часы, калі быў увасоблены ў жыццё глабальны план забудовы прыморскай тэрыторыі горада. Па ўзбярэжжы тады былі пабудаваныя «рымскія імператарскія вілы» -санатории сталінскай пары. І я падумаў: а чаму б не развіць гэтую ідэю ў духу пераемнасці? Чаму б не пабудаваць у гарах, наверсе, «італьянскі гістарычны горад»? Такі, якім бы ён мог атрымацца ва ўмовах натуральнага развіцця, напластаванні часоў, пераемнасці эпох. Для мяне было важна пабудаваць менавіта поліс-горад-ня як набор будынкаў для размяшчэння нейкага колькасці народу, які не пасёлак для часовага пражывання, а жывы гарадской арганізм-з дзіцячым паркам, музеямі, тэатрам, храмавым комплексам, аутлет і масай іншых сучасных « рэкрэацыйных »зон. (У савецкі час у Сочы рэкрэацыйны падыход так і не склаўся.) І нам удалося стварыць задуманы горад-на вышыні 2000 метраў і плошчай 600 тысяч квадратных метраў.

Усе дамы ў Горкі-горадзе розныя. Фасадная лінія імітуе натуральную гістарычную забудову, дзе хаты ўзнікалі спантанна і ў розны час і ў якой тым не менш ёсць стылістычнае адзінства. Самым важным для мяне было паняцце прыгажосці. Без яе любая, нават самая шматпавярховая, самая ёмістая забудова пазбаўленая сэнсу і гістарычнай перспектывы. Горад прыгожы, калі яго хочацца маляваць. Але, каб яго хацелася маляваць, яго спачатку трэба сапраўды намаляваць! Менавіта так я і раблю заўсёды, у любым сваім праекце. Я яго малюю.

Калі заўгодна, я ставіў задачу пабудаваць назаўжды. Гэта наогул-то нармальная мэта для архітэктара. У нейкім сэнсе Горкі-горад для мяне базавы праект. Я перакананы, што праектаванне падобнай культурна-прыродна-жылога асяроддзя магчыма. Больш за тое, яно запатрабавана і паспяхова. Мой вопыт праектавання ў Маскве (жылы комплекс на вуліцы Маршала Рыбалка і Італьянская квартал) -тому доказ. Зразумела, старыя расійскія гарады, забудаваныя шматпавярхоўкамі, мараць пра змену сваёй аднастайнай аблічча, які склаўся за другую палову ХХ стагоддзя. Я заўсёды сцвярджаў, што як раз горадабудаўнічая практыка другой паловы ХХ стагоддзя з'яўляецца ўтапічнай, што яна не апраўдала сябе з пункту гледжання трываласці, карысці, прыгажосці, хоць менавіта да карысці і трываласці яна нібыта імкнулася. Нішто не перашкаджае стварыць індывідуальную чалавечую сераду для людзей, і зусім не абавязкова, каб гэта была шчыльная шматпавярховая маса. Сучасныя горадабудаўнічыя міфы сцвярджаюць, што прыгожая архітэктура сёння немагчымая, што гэта тэхналагічна вельмі дорага і што яна нікому не патрэбная. Гэта няпраўда, я гатовы гэта даказваць раз за разам ».

Поўны тэкст чытайце ў папяровай ці электроннай версіі часопіса.