У вілы «Сан-Карла Борромео» багатая гісторыя. У VIII стагоддзі да н.э. на гэтым месцы было кельцкае паселішча, пры Юліі Цэзару - фарпост рымлян. Яны ўзвялі магутныя ўмацаванні, доўгі час заставаліся непрыступнымі. Пасля крэпасцю завалодалі лонгобарды, пакуль нарэшце ў XIV стагоддзі гэтая зямля не адышла да сям'і Вісконці. Па іх заказу быў пабудаваны выдатны рэнесансны палац.

Сямейства Борромео ўпершыню стала фігураваць у гісторыі вілы ў канцы XVII стагоддзя ў сувязі з дынастычным шлюбам: Федэрыка Борромео ажаніўся з Веранікай Вісконці. Спадчыннае валоданне Федэрыка вырашыў перабудаваць. Справу бацькі працягнуў сын Джильберто. Ён замовіў таксама новую абстаноўку вілы. У сваю чаргу, яго сынам быў святы Карла Борромео, самы вядомы прадстаўнік слаўнага роду. Борромео валодалі вілай аж да сярэдзіны XX стагоддзя. У арыстакратаў былі шырокія знаёмствы. Так, напрыклад, у XVIII-XIX стагоддзях частымі гасцямі на віле былі Дзідро і Стэндаль.

У гады Другой сусветнай вайны будынак і парк вельмі моцна пацярпелі і доўга знаходзіліся ў занядбаным стане. У 1983 году маёнтак купіла італьянская арганізацыя Università internazionale del secondo rinascimento, якая знайшла сродкі на рэстаўрацыйныя работы. Інтэр'еры аднаўлялі, арыентуючыся на архіўныя чарцяжы. Абстаноўку падабралі розначасовых, у асноўным гэта антыкварыят. Зараз віла выкарыстоўваецца і як гатэль, і як невялікі прыватны музей. Тут таксама арганізуюцца ўрачыстыя мерапрыемствы.