Імператарскі Марракеш размясціўся ва ўрадлівай даліне Хуаза. З поўдня ён апраўлены беласнежнымі вяршынямі Атласа і гарой Тубкал, якая ўзвышаецца больш чым на чатыры тысячы метраў, а з поўначы зачынены пурпурнымі пагоркамі Гелиза. Тут, ля падножжа Атласкіх гор, увянчаных снегавымі шапкамі, раскінуліся дзіўныя па прыгажосці сады з фінікавай пальмы, апельсінавымі і аліўкавымі дрэвамі. Дарэчы, арабы навучыліся апрацоўваць сады яшчэ ў старажытнасці. Ледзь трапляеш за выбудаваныя з чырвонага каменя сцены Маракеша, адразу ж апыняешся ў дзіўным горадзе кветак. Самы знакаміты сад мясцовыя жыхары называюць "Ружовым аазісам", дзякуючы раскошнаму ружоўніку, у якім сабраны унікальныя гатункі з розных кантынентаў. Належыць "Ружовы аазіс" старадаўняй Берберскія сям'і, нашчадкі якой вырашылі ў глыбіні саду пабудаваць вілу па апошнім слове сучаснай архітэктуры. Старыя пабудовы былі знесены. У якасці базавай планіроўкі пакінулі традыцыйнае размяшчэнне памяшканняў, з абавязковым унутраным панадворкам (пацио) і неглыбокім басейнам з фантанчыкам посередине.Автор праекта - архітэктар Элі Муйял - ужыў старадаўнюю тэхналогію будаўніцтва хат з необожженного цэглы, якая, на яго думку, незаслужана забытая. Яе перавагі, як ён лічыць, у наяўнасці. Па-першае, у гарачым клімаце ў такіх дамах параўнальна халаднавата. Па-другое, выразная фактура, грубыя лініі матэрыялу абяцаюць гэтай тэхналогіі вялікая будучыня. "Дзякуючы гэтай тэхніцы нарадзілася архітэктура, якую нельга назваць ні старадаўняй, ні сучаснай, ні ўсходняй, ні заходняй - гэта сапраўдная архітэктура будучыні", - кажа Элі Муйял. Большую частку года ўладальнікі - маладая шлюбная пара - праводзяць у Марракеше, толькі зрэдку наведваючы загарадную вілу. У гэтай загараднай "аазісе" усё размяшчае да дастатку і адпачынку. Для гасцей прадугледжаны асобны павільён, злучаны з асноўнай пабудовай невялікім калідорам, арачныя праёмы якога - упадабаны прыём мараканскіх будаўнікоў. А вось купалападобны столь галоўнай залы - яшчэ адна знаходка архітэктара. Ён узяў за аснову традыцыйную для палацавых апартаментаў пірамідальную форму столі і трансфармаваў яе ў васьмігранную. Такі ход дазволіў зрабіць прастору больш аб'ёмным. Такім чынам, у архітэктуры будынка злучыліся традыцыі мараканскага стылю і сучасныя тэхналагічныя дасягненні, дзякуючы чаму дом набыў непаўторнае майстэрства.