архітэктар Жанна Кочурова распавяла пра тое, як модны эклектычны інтэр'ер з'яўляецца з натуральнага і законнага жадання асягнуць неабсяжнае.

 - Заказчыкі гэтага праекта - людзі актыўнага, дынамічнага ладу жыцця, вельмі сучасныя, спрактыкаваныя ў дызайне інтэр'ераў. Я як архітэктар люблю класічныя інтэр'еры, але тут я адчувала, што людзям са гэтак дынамічным ладам жыцця патрэбна эклектыка, спалучэнне розных стыляў. Мне здаецца, што гэта надзённая тэндэнцыя: цяпер большасць заказчыкаў інтэр'ераў абцяжарваюцца пры выбары якога-небудзь аднаго стылю, няхай гэта будзе класіка, мінімалізм або постмадэрнісцкая раскоша. Справа тут не толькі ў стылях як такіх, але і ў натуральным жаданні захаваць лепшыя рысы старога побыту. Людзі цягнуцца да слонік на камодах, да бабуліных дыванах і камоды, але пры гэтым разумеюць, што інтэр'ер павінен быць лаканічным, з паветрам, а гэта ўжо сфера мінімалізму. Тут выбаўляе менавіта эклектыка, у рамках якой можна ўсё сумясціць, - яна дазваляе захаваць традыцыю патрыярхальная, але без страт у актуальнасці і функцыянальнасці.

САЛОН: Ці існуюць нейкія правілы, каноны эклектычнага інтэр'еру?

- Зараз складаны перыяд для архітэктуры і дызайну - пераходны, бо нічога прынцыпова новага, уласцівага менавіта XXI стагоддзю пакуль не з'явілася, і людзі знаходзяць сябе ў змешванні стыляў мінулага. Любая эклектыка - гэта давер аўтару. Пры спалучэнні неспалучаемага інтэр'ер падпарадкоўваецца толькі аўтарскаму гусце, класічныя законы тут не працуюць. Законаў эклектыкі не існуе, чалавек стварае іх унутры сябе, яны не заўсёды зразумелыя нават для яго самога. Інтэр'ер гатовы толькі тады, калі пасцелены апошні дыван, павешана апошняя карціна, пастаўлена апошняя кропка або шматкроп'е. Толькі тады можна судзіць - атрымалася ці не. Але калі інтэр'ер робіць адзін чалавек - гэта заўсёды спрэчна, ды і наогул эклектыка па вызначэнні спрэчная рэч. Тут ва ўсім адчуваецца асобу аўтара, увасобленая ў гэтым міксе. Спытаеце любога сучаснага архітэктара, як ён працуе, - напэўна ён кіруецца не нейкімі абстрактнымі законамі, а ў асноўным густам і інтуіцыяй.

S: Што і з чым Вы змешвалі пры працы над гэтым інтэр'ерам?

 - Я ўзяла крайнія праявы галоўных сучасных стыляў: мінімалізм з характэрным для яго агаленнем канструкцый, класічную ордэрнай сістэму, а таксама постмадэрнісцкія прыёмы, актуальныя цяпер. Напрыклад, у грамадскай зоне сцяну зрабілі цалкам з мармуру. Калона з'явілася ў гасцінай таму, што трэба было канструктыўна завяршыць тую частку памяшкання, у якой пазней зладзілі зімовы сад. Выкарыстоўваць сучасныя архітэктурныя сродкі мне не хацелася, таму што тут сама сабой напрошвалася стойкавага-бэлечная сістэма, і я вырашыла надаць традыцыйнасць, мяккасць інтэр'еру.

У гэтай прасторы склалася раўнавагу стыляў, пры якім ні адзін з іх не душыць іншы. З іанічнай калонай суседнічае адлітая бетонная палка - яна падзяляе гасціную і зімовы сад. Эклектычна падкрэсліваецца ўльтрасучаснымі дэталямі, напрыклад тэхналагічнага выгляду галагенавымі свяцільнямі. І тут жа выкарыстаны вельмі ўтульныя патрыярхальныя дэталі - шаўковы дыван, калекцыя антыкварных чайнікаў. Здаецца, што гэты інтэр'ер існуе ўжо даўно, і эклектыка мае натуральнае паходжанне - нібы б старая пабудова абрасла новымі прадметамі, як гэта часта бывае ў італьянцаў, якія выдатна ўмеюць ў класічны фон ўсталяваць ўсе атрыбуты сучаснасці.

Жанна Кочурова: "Эклектыка для мяне - вельмі чалавечная эстэтыка, якая дазваляе сумясціць сямейнасць, традыцыйнасць з патрабаваннямі сучаснасці і функцыянальнасці".

меркаванне заказчыка"У гэтай кватэры мы жывем практычна ўжо год. У нас гэта не першая кватэра і не першая праца з архітэктарам Жаннай Кочуровой. З моманту ўезду ва ўжо гатовую кватэру па сённяшні дзень у нашым успрыманні гэтага інтэр'еру нічога прынцыпова не змянілася. Прайшоў год, але нам нічога не хочацца мяняць тут, так усё ўдала склалася. Да таго ж пры стварэнні інтэр'еру мы не былі пасіўнымі - мы ім жылі, ўнікалі ва ўсе, раіліся з Жаннай. І атрымалася ўсё не толькі стыльна, але і проста па-чалавечы ўтульна. Ўсе тоны падабраныя так, што ад кватэры не стамляешся, у ёй хочацца знаходзіцца увесь час, і нават шкада, што не атрымліваецца праводзіць у ёй шмат часу. Мы ў асноўным на працы пропадаем, але калі прыходзім ўвечары дадому, то ўвесь цяжар, ​​стомленасць і праўда праходзяць, усё застаецца за дзвярыма. Думаю, гэта звязана і з удалай планіроўкай інтэр'еру, і з падборам тонаў, кветак, іх правільным спалучэннем. Госці ў першую чаргу звяртаюць увагу на мармуровую сцяну, усе крычаць: хачу такую ​​ж. Усім падабаюцца і калона, і канструкцыі з бетону ".