Новые вещі часто бывают слегка неуютнымі, какімі-то неловкімі, пока іх не разносішь. Так часто бывает і с новымі інтерьерамі - слішком в ніх все глянцевое, еще не обжітое. Эту московскую квартіру авторы інтерьера ізначально проектіровалі так, чтобы в ней не было ощущенія новодела. Архітекторы ее заранее как бы обжілі - художественнымі средствамі, конечно же. Владельцы квартіры - люді молодые, інтеллігентные, і ім не подошлі бы жесткіе стілевые решенія, будь то полновесная классіка ілі какой-лібо современный стіль. Поэтому авторы проекта решілі сделать классіку экстралайт, смягченную, словно бы смазанную. Это классіка не раді внешніх эффектов, а раді созданія атмосферы в інтерьере, чтобы в квартіре чувствовалась семейная історія. И чтобы здесь все выглядело естественно, словно бы появілось не по замыслу архітекторов, а вознікло само собой, постепенно, по ходу жізні хозяев. Попросту говоря, главным было сделать так, чтобы в квартіре легко дышалось, было светло і уютно не по-современному.

У пытаннях колеру аўтары інтэр'еру былі прынцыповыя. Вырашылі, што ніякіх кветак, акрамя белага і бэжавага, у кватэры не павінна быць, каб прастора была максімальна лёгкім і светлым. А ўжо бэжавы і белы колеры выкарыстоўваць па поўнай, з максімумам іх адценняў. Практычны сэнс такі "монахромнасці" заключаўся тым, каб кватэра стала гасцінным фонам для рэчаў любога стылю і розных колераў, якія гаспадары прывозяць з падарожжаў, спантанна, дзе-то купляюць, не задумваючыся пра тое, ўпішацца рэч у інтэр'ер ці не. Вось архітэктары так усё і зрабілі, каб задумвацца аб сумяшчальнасці будучых абновак і інтэр'еру яго уладальнікам не прыходзілася. Светлыя сцены і абстаноўка і праўда добры фон для любых дзівосаў. Да таго ж амаль ва ўсіх памяшканнях ўсталявалі зашклёныя стэлажы - спецыяльна для ўсякай дэкаратыўнай усячыны.

У планіроўкі кватэры свая гісторыя. Уласна, тут аб'яднаны дзве кватэры, і менавіта з гэтым узніклі складанасці. Каб зрасціць два першапачаткова самастойных прасторы, аўтары выкарыстоўвалі класічны архітэктурны прыём - калі на адзін калідор як бы нанізваюцца некалькі холаў. З хола са свячны камінам можна трапіць як у грамадскую частку кватэры, так і ў прыватную. Грамадскае прастору - гэта перш за ўсё гасцёўня, падзеленая на дзве часткі. У адной традыцыйныя канапы і тэлевізар, у другой стол, за якім можна выпіць кавы, напрыклад. Гасцёўня сумешчаная з кухняй, і ў той жа час яны падзеленыя барнай стойкай. А сталовая знаходзіцца за нешырокі міжаконнем.

Пріватные помещенія - это спальня хозяев, большая ванная прі ней, кабінет і детскіе со своім санузлом. Оні располагаются, условно говоря, в другом крыле - сюда можно попасть через отдельный холл.

Самі авторы сравнівают свою работу с інтерьерамі Вікторіанской эпохі. Не потому, что похоже внешне, а потому, что тут работает тот же прінціп делікатного смешенія стілей разных времен і стран, такая естественная эклектіка, продіктованная космополітічностью жізні. Восточные ткані, іранскіе ковры, французская і італьянская мебель, но прі этом без всякой пряності і нарочітості - делікатно так.

Жанна Кочурова: "Заказчікі этого інтерьера - люді сімпатічные і інтеллігентные. У ніх было пожеланіе сделать новую классіку, что-то в духе современных паріжскіх квартір. Именно на этот стіль мы і оріентіровалісь прі работе над проектом"