Симонетта Гомьеро: "Вось дзіўная рэч! Столькі на свеце выдатных прыватных віл з выдатнай архітэктурай, столькі раскошных гатэляў ... і колькі там пустых, недамоўленае прастор, якія быццам чакаюць чагосьці. Мяне заўсёды здзіўляў гэты парадокс: ёсць дом з бліскуча прадуманай архітэктурай, усе там для чего-то і дзеля чаго-то, але ... часта ў ім бывае нейкае месца, якое чамусьці апынулася нібы па-за задумы.

Мы, дызайнеры, чымсьці падобныя на навукоўцаў. Мы разважаем пастаянна. Нельга сказаць, што вось прыйшоў у офіс, сеў за стол і нешта важнае прыдумаў. Я нават не памятаю, калі мне прыйшла ў галаву гэтая думка. Можа быць, я ішла па вуліцы? Або глядзела на дрэвы ў садзе? Ці за кубкам кавы? Проста калі гэтая думка апынулася са мной, то абставіны сталі не важныя.

А думка была такая: ну вядома, гэта люстра! Знайшоўся ідэальны ключ да вырашэння вельмі многіх "неўладкаваных" прастор. Я ўжо ведала, якая гэта будзе люстра. Гэта павінна была быць вельмі дэкаратыўная рэч, са старанна прапрацаванымі дэталямі і ... трошкі вар'ятка. (У прынцыпе, у мяне ўсе рэчы такія.) Зараз яе заставалася толькі намаляваць.

"Яна выдатна падыдзе для прастор, стыль якіх можна ахарактарызаваць як мінімалісцкі шык", - думала я, робячы накід. Аб класічных інтэр'ерах і казаць няма чаго, тут усё зразумела. У мяне атрымалася вялікая, шмат'ярусная люстра, чорна-чырвона-залатая - у самых трэндавых колерах апошніх гадоў (бо і на модных подыумах тое ж самае).

Паміж ідэяй і яе ўвасабленнем прайшло зусім няшмат часу, і ўжо ў красавіку 2007 года мы яе выставілі на міланскай Euroluce. Затем в Вероне, на Abitare IL TEMPO. Але гісторыя гэтая не была б завершанай, калі б гэтая велізарная, васьміметровых люстра так і засталася выставачнага экземплярам. Вам цікава даведацца, дзе яна цяпер? У прыватных апартаментах у горадзе Дубаі ".