Kонечно ж, інтэр'ер з такой экзатычнай канцэпцыяй разлічаны на авантурыста і рамантыка, якому цёмны лес не страшны, а адрэналін важны. І тут аўтар праекта і заказчык ўдала знайшлі адзін аднаго - абодва любяць моцныя ўражанні. па словах Андрэя Горожанкина, У начным лесе асабліва востра адчуваеш сувязь з прыродай, тут усё адчуванні першародныя і незамутненной, усе інстынкты абвастраюцца. Акрамя таго, начны лес - гэта добра. Рухомая, жывая цемра дзесьці разразаецца прарываецца скрозь гушчар месяцовым святлом, дзесьці прывідна парушаецца фасфарычнага свячэннем - тут рэзкі не толькі ўражанні, але і каляровыя кантрасты. Колеру ў начным лесе наогул прынцыпова іншыя, не такія, як днём, і ў інтэр'еры архітэктар прайграў гэтую асаблівую цветопись. Сцены ў кватэры чорныя, прычым не роўнага тоны, а ў выглядзе буйных мазкоў. Агульны цёмны фон разразаецца пошугамі яркага інтэнсіўнага колеру, як вырваны з цемры месяцовым промнем фрагмент лесу. Ролю пошугаў гуляюць ярка-зялёныя прынты на чорных запавесах - гэта павялічаныя фатаграфіі травы. Шторы напаўпразрыстыя, і, калі праз іх прабіваецца святло з суседніх памяшканняў, ствараецца эфект святлівага ў прыцемках туману. Змякчае чарноцце сцен і Г-вобразная плоскасць з драўніны дуба, якая пачынаецца за спінкай ложка, узбіраецца на столь і там працягваецца са спальні ў гасціную. Яна сімвалізуе дрэва, пад кронай якога спіць гаспадар кватэры.

Сімвалічна з вобразам лесу звязана ўся тапаграфія кватэры. Дакладней нават, не проста лесу, а лясістым пагоркам. Справа ў тым, што кватэра падзяляць перападамі ўзроўняў падлогі. Гасцёўня размешчана вышэй пярэднім пакоі, а спальня - яшчэ вышэй гасцінай. Адпаведна, пярэдні пакой - гэта нізіна, з якой праз гушчар здзяйсняецца ўзыходжанне да вяршыні ўзгорка - спальні. А на вяршыні расце тое самае велічнае дрэва над ложкам.

Таксама кватэра падзяляць напаўпразрыстымі заслоны, якія аддзяляюць адно памяшканне ад іншага, хаця ў прынцыпе гэта ўсё адзіную прастору кватэры-студыі. Як ужо гаварылася, гэтая кватэра не проста жыллё. Уладальнік пастаянна ў ёй і не жыве, яна прызначана для адзіноты. Таму тут не кухня, а хутчэй бар. Таму і санвузел сумешчаны са спальняй і аддзелены ад яе толькі шкляной перагародкай, праз якую праглядаецца ўся кватэра, калі ляжыш у ванне.

Уся кватэра з яе чорнымі сценамі і столлю нібы бы пагружана ў цемру і ў нейкія моманты здаецца бязмежнай і беспамернай. Андрэй Горожанкин кажа, што хацеў стварыць нейкі макрасвет, у якім чалавек ўспрымаў бы ўсё навакольнае ў павялічаным маштабе, як бы з пункту гледжання мурашкі, якому ўсё здаецца гіганцкім. Але гэта асабліва візуальны, а не прасторавы эфект - кватэра спраектаваны як, каб гаспадару было аптымальна камфортна і ўтульна. У яе невялікая плошча, і архітэктар звярнуўся да японскай традыцыі арганізацыі прасторы, дзе мінімальная адзінка плошчы - габарыты чалавечага цела. Напрыклад, які сядзіць чалавек займае ў сярэднім адзін квадратны метр, а для які стаяў метр - гэта прыкладна адлегласць выцягнутай рукі. Усе адлегласці ў кватэры разлічаны так, каб выканаць гэтую мінімальную адзінку.

аўтар праекта Андрэй Горожанкин: "Інтэр'ер жыве менш, чым будынак, яго часта мяняюць, практычна кожныя пяць гадоў. Ён больш, чым архітэктура, звязаны з чалавечым настроем, з эмоцыямі, якія ён, уласна, і транслюе. У гэтым інтэр'еры задача заключалася як раз у тым, каб перадаць пэўны эмацыйны стан. Мне падалося цікавым папрацаваць з настроем, якія ўзнікаюць, калі ты ідзеш ноччу па лесе і адчуваеш сябе маленькім, а вакол усё вялікае ... "