Ібіца - іспанскі востраў у Міжземным моры. Улетку тут збіраецца, здаецца, уся моладзь Эўропы. Але ў статусу "забаўляльнай сталіцы" ёсць і адваротны бок: сюды прыязджаюць у сезон, на тыдзень-два-месяц, а потым востраў пусцее. Дома тут купляюць таксама каб праводзіць самыя прыемныя летнія месяцы. Увесь астатні год яны стаяць з наглуха зачыненымі аканіцамі.

Дом Нільса Вагера (Nils Wager) зусім іншы. Тут няма аканіц. Здавалася б, што ў гэтым такога? Аднак у дадзеным выпадку пытанне з аканіцамі можна лічыць прынцыповым. Па-першае, іх няма таму, што ў іх няма неабходнасці - усё роўна ніколі б не зачынялі. Дом Нільса круглагодны. Нільс, брытанец, у мінулым карэнны жыхар Лондана, абгрунтаваўся на Ібіцы па чыстай выпадковасці. "У студэнцкія гады мы любілі тут з'явіцца з сябрамі, пагуляць з тыдзень і раз'ехацца па дамах, - распавядае Нільс. - Мне заўсёды тут падабалася, але пра тое, каб прыехаць сюды не летам і тым больш надоўга, я і не думаў. Некалькі гадоў таму я вырашыў знайсці сабе дом на Ібіцы - сябры даўно "патрабавалі" ад мяне абзавесціся такой вілы. неяк ехалі інспектаваць чарговы варыянт, павярнулі не туды, заблукалі і апынуліся ў дзіўным месцы. Не адразу было зразумела, што тут да чаго. Накшталт б і пагорак, і ландшафт, а быццам бы і нейкія бетонныя ру ны ". Менавіта такім у першы раз убачыў Нільс тое месца, дзе пасля з'явіўся дом яго мары. Бетонныя руіны - гэта ўсё, што засталося ад праекту, які тут спрабавалі рэалізаваць да яго. Ці то ў папярэдніх уладальнікаў раптам скончыліся грошы, ці то архітэктары, дарэшты змучаныя складаным, пагорыстым рэльефам, вырашылі закінуць працу. "Вядома, было, мякка кажучы, эканамічна нявыгадна працаваць з такім спадчынай, заўсёды прасцей пачынаць з нуля, - кажа Нільс. - Але нешта ў гэтых руінах было, і ў мяне не хапіла духу ад іх пазбавіцца".

І тут зноў варта ўспомніць пра аканіцах. Большасць летніх дамоў на Ібіцы вытрыманы ў адной стылістыцы і чымсьці нагадваюць забудову грэцкіх выспаў, Праванс ў курортнай версіі. Дом Нільса жа па ўсіх параметрах з гэтай стылістыкі выбіваецца, і аканіцы на гэтым мінімалісцкім, бетонным фасадзе дакладна б не прыжыліся. "Дом павінен быў быць стрыманым, лаканічным і адкрытым навакольнага прасторы", - каментуе Нільс. Таму на фасадзе галоўную ролю гуляюць велічэзныя, панарамныя вокны ў падлогу. З першага паверху можна бесперашкодна трапіць на тэрасу з басейнам. Лаундж-зона для прыняцця сонечных ваннаў ёсць і на даху. "Улетку гэта ўсё, вядома, добра, але ўзімку бескарысна, тады ўся жыццё засяроджваецца ў гасцінай вакол каміна", - кажа Нільс. Камін, дарэчы, першапачаткова не планаваўся. Ён з'явіўся, калі Нільс зразумеў, што Ібіца добрая не толькі ўлетку і жыць ён тут хоча круглы год. Прыйшлося прыстасоўваць дом пад новыя запыты гаспадара.

У Нільса вялікая калекцыя твораў сучаснага мастацтва. "Я вельмі баяўся, што дом стане падобным на музей. Усё ж такі вялікія, адкрытыя памяшканні, плаўна перацякаюць адно ў іншае, так і просяцца пад мастацкую галерэю, - кажа Нільс. - Але дызайнер Марыя Радрыгес-Карреньо Вильягомес (Maria Rodriguez-Carreno Villagomez) прапанавала цікавы ход. Яна размалявала сцены ў яркія, амаль кіслотныя колеру і выкарыстоўвала масіўную мэбля выразна чытэльных формаў. А ўжо потым у гэтай прасторы, дзе каларыстычная і кампазіцыйная дамінанты вызначаны, знайшла месца для асобных прадметаў ".