клуб и кафе "Магриб" в Санкт-Петербурге Аляксандр Барт Истинный дух Востока - загадочного, мистического - в стенах нового петербургского клуба "Магриб"

перайсці галерэю

фота: Георгій Шаблоўскі

тэкст: Маргарыта Shipelova

Аўтар праекта: Аляксандр Барт

архітэктар: Андрэй Малышаў, Павел Васільеў, Радзівон Паутов

часопіс: N4 (60) 2002

Дайшло да мяне, пра вялікі цар, што жыў калісьці ў слаўным горадзе Багдадзе бедны юнак ... "- прыблізна так пачынала кожную казку з" Тысячы і адной ночы "мудрагелістая Шахерезада. І ў любым яе аповедзе былі зласлівыя джыны, луноликие панны і магрибские калдуны. Магрыба! У нашым уяўленні гэта яркія купалы на фоне сіняга неба, залатая вязьмо рашотак і, вядома, знакамітыя чарнакніжнікі і мудрыя. Праўдзівае ўвасабленне Усходу - загадкавага, казачнага, містычнага. Магрыба заўсёды называлі частку Афрыкі, дзе знаходзяцца Туніс, Марока, Лівія , Маўрытанія і Заходняя Сахара. Але зараз можна не ўзірацца з тугой у ілюстрацыі арабскіх казак. З нядаўняга часу ў Санкт-Пецярбургу з'явіўся свой "Магрыба". Менавіта так называюцца новыя клуб і кафэ. Дух Усходу заяўляе пра сябе яшчэ на еўрапеізаваць Неўскім праспекце - перад уваходам ў "Магрыба". Бо ўваход пільнуюць статуэткі - дзве хупавыя дзявочыя постаці, пяшчотная прыгажосць якіх схавана ад нясціплых позіркаў традыцыйнай чадры. Унутры клуба - атмасфера томнай раскошы: стральчатыя нішы, формы якіх паўтараюць спінкі крэслаў, сапраўдныя Мараканскія да вры, сапраўдныя пазалочаныя свяцільні і вазы. Усходні стыль выкананы так дакладна, што зазірнуў "на агеньчык" султан Гарун аль-Рашыд адчуваў бы сябе тут як дома. Што тычыцца сучаснага чалавека, то, апынуўшыся ў "Магрыба", ён ператвараецца як мінімум у візіра цара Сулеймана ібн Давіда. Перад працяглым (на Усходзе не любяць паспеху!) Абедам можна разыграць у холе партыю ў нарды або ў шахматы. А можна, уладкаваўшыся на нізкім канапе, завесці важную гутарку пра зменлівасць лёсу. Акрамя таго, сібарыта тут чакае кальян. Для таго каб здаволіць голад, трэба прайсці ў адзін з трох залаў. Напрыклад, у блакітны. Тут над бірузовымі сценамі навісаюць нізкія скляпенні, пакрытыя сіне-залаты роспісам. З ніш металічна пабліскваюць Мараканскія посуд, нібы магічныя прытулку джынам. У клубнай зоне гадзінамі можна разглядаць залатую роспіс на столі. Падсветленыя нішы за тонкай вяззю рашотак нагадваюць палацавыя вокны. Здаецца, што варта толькі расхінуць пазалочаныя створкі, ўбачыш скіраваныя ў неба мінарэты.