А бо калісьці Каны былі ўсяго толькі звычайнай рыбацкай вёсачкай. Але месца аблюбавала парыжская багема, за ёй пацягнуліся свецкія персанажы, і вось ужо Каны - самы модны курорт на Блакітным Беразе. Лагічным працягам багемнай гісторыі стала адкрыццё тут ў 1946 годзе кінафестывалю.

Сяліцца ўздоўж набярэжнай лічылася прэстыжным яшчэ ў XIX стагоддзі. Менавіта тады тут пабудавалі раскошную вілу з назвай у духу курортнай Рыўеры - "Какетка". У 1874 годзе яе купіў неапалітанскі манарх Францыск II Бурбонский, перабудаваў і переназвал на венценосный лад - віла "Марыя-Тэрэзія". Праз паўстагоддзя віла спадабалася Эмануэлю Марцінез. Жыць тут ён не збіраўся - на гэтым месцы ён вырашыў пабудаваць самы вялікі гатэль на ўсёй Французскай Рыўеры.

Так пачалася трыумфальная гісторыя Martinez. Яго адкрыццё адбылося 17 лютага 1929 гады. Сапраўдная слава прыйшла да гатэля ў 1946-м, калі ў Канах правялі першы міжнародны кінафестываль.

У зорак ўвайшло ў звычку спыняцца ў Martinez, а ў арганізатараў кінафестывалю-ладзіць тут разнастайныя мерапрыемствы. Так, у рэстаране La Palme d'Or, адзначаным, дарэчы, двума зоркамі "Мішлен", праходзяць пасяджэнні журы Канскага кінафестывалю, урачыстыя вячэры з ушанаваннем пераможцаў і проста зорныя вячоркі. Пастаянны госць гатэля Жэрар Дэпардзье часцяком зазірае на кухню, каб прыгатаваць што-небудзь пад кіраўніцтвам шэф-кухароў гатэля. Знакаміты рэжысёр Дэвід Лінч, вялікі прыхільнік La Palme d'Or, і зусім задзейнічаў адзін з рэцэптаў рэстарана ў сваім фільме.

Нядаўна інтэр'еры гатэля былі абноўленыя і ўдасканаленыя. Кіраваў работамі дэкаратар Жыль Леборн. Яго творчае крэда - гармонія вытанчаных матэрыялаў, святла і аб'ёмных фактур - адбілася на інтэр'ернай абліччы Martinez. Раскошныя апартаменты, асабліва на "Сёмым небе" (так у гатэлі жартам называюць сёмы паверх), з раніцы да вечара заліты сонцам. А сонца і мора - акрамя кіно - галоўныя героі Канскі гісторыі.