інтэр'еры Аляксея Левіна складана вызначыць звыклым штампам "строгі мінімалізм". Сам архітэктар кажа, што імкнецца стварыць прастору з нечаканымі паваротамі. "Звычайна вы ўваходзіце ў дом і адразу бачыце гасціную. І ў вас тут жа з'яўляецца дакладнае ўяўленне пра тое, куды ісці, як дзейнічаць далей. Мы ж крыху разгарнулі гасціную, каб стварыць элемент выпадковасці, элемент гульні", - распавядае ён. Ідэя гасцінай з выгінастай сцяной-ветразем паўстала дзякуючы ўвазе за акном. Зрэшты, аб соснах за акном і прыгожым маладым дубочке варта сказаць асобна.

Гэты дом у Падмаскоўі мае доўгую гісторыю. Першыя яго накіды архітэктар зрабіў яшчэ ў 2000. Працэс ўзгаднення праекта быў складаным. Заказчык быў гатовы на эксперымент, але, падобна, не мог вызначыцца, чаго ж хоча ў выніку. "Ён хацеў нешта накшталт альпійскага шале, але ў той жа час яму падабаўся стыль хай-тэк", - такую ​​гаму ідэй апісвае Аляксей Левін. У нейкі момант заказчык вырашыў адысці ў бок і даць архітэктару поўную свабоду творчасці. І дом "намаляваўся" літаральна на працягу сутак.

"Праект дома звычайна з'яўляецца хутка. Але каб зрабіць яго, трэба нейкі час" пабыць "з домам, прачуць характар ​​ўладальніка, прачуць месца", - кажа аўтар праекта. Ён згадвае, што калі ўпершыню прыехаў на месца будучай будоўлі, яму спадабаліся высокія хвоі. Архітэктар стаў прадстаўляць сабе дом, які мог бы тут знаходзіцца, і "ўбачыў" пакой, адкуль можна было б захапляцца вяршынямі сосен. Так з'явіўся накід гасцінай з выгінастай сцяной, якую сам аўтар праекта называе абалонкай. На плане выразна бачная яшчэ адна дуга, ужо не вертыкальная, а гарызантальная. Сцяну сталовай архітэктар зрабіў закругленай, каб надаць прасторы дынамікі. "Калі прастора не статычна, хочацца прайсці ледзь-ледзь далей, паглядзець, што хаваецца за кожным паваротам, то ў вас не ўзнікае адчування канечнасці прасторы", - тлумачыць сваю думку архітэктар. Ён лічыць, што сцяна-парус ў гасцінай і сцены з выгібам прымушаюць прастору здавацца больш, чым яно ёсць на самой справе.

Гасцёўня ў гэтым доме атрымалася вельмі маляўнічай. Архітэктар кажа, што любіць простыя і лаканічныя рашэння. Хітруе, вядома. Прастата тут, несумненна, прысутнічае, але прастата гэтая зусім асаблівыя каштоўнасці. Карыстаючыся вызначэннем кампазіцыі, якое даў вядомы мастак-авангардыст Васіль Кандзінскі, гасцёўня ў гэтым доме з'яўляецца "акордам маляўнічых і рысуначнае формаў, якія існуюць як такія". Аналогія з жывапісам цалкам дарэчная - у юнацтве архітэктар захапляўся маляваннем і нават збіраўся паступаць у Строгановку.

Архітэктар прызнаецца, што пры стварэнні дома яго натхняла японская архітэктура. "Мне падабаюцца творы такіх майстроў, як Тадао Андо, але пры гэтым я люблю і традыцыйную японскую архітэктуру. Яна вельмі выразная і прагматычная", - кажа ён. На практыцы гэта азначае, што кожная загагуліна, кожны выгіб і залом з'яўляюцца не проста так, ад любові да мастацтва. Сцяна незвычайнай формы служыць для таго, каб любавацца вяршынямі сосен, выгнутыя сцены і лесвіцы - для таго каб пашырыць прастору, прымусіць яго "рухацца", "дыхаць".

У кожнай лесвіцы і сцены ёсць свая гісторыя. Напрыклад, калі Левін распавядае пра сталовую, то кажа, што побач з тым месцам, дзе па праекце яна павінна была размяшчацца, рос прыгожы малады дуб. Каб гаспадары маглі любавацца выглядам за акном, архітэктар вырашыў зрабіць замест глухой сцяны суцэльнае, ад падлогі да столі, шкленне. Нават свяцільні пад столлю ў гасцінай - таксама даніну біялагічнаму дызайне. Адказваючы на ​​пытанне, чаму замацаваныя на металічнай раме свяцільні нагадваюць тэатральную рампу, аўтар тлумачыць: "Таму што бліжэй да столі прастору становіцца больш складана. Гэтыя свяцільні - як крона дрэва. Атрымліваецца, што прыём пранік у дом прама праз акно". Такі вось архітэктурны дзэн.

Аляксей Левін: "Мне не цікава займацца дэкарыравання, дызайнам. Самае галоўнае ў інтэр'еры - гэта сама прастора, яго тэктоніка. За кошт чыста архітэктурных прыёмаў гэты дом здаецца досыць вялікім. Да таго ж ён выглядае незвычайным, хоць усе рашэнні вельмі простыя".