Хатні кабінет Алега Стецюры правільней назваць залай прыёмаў. У яго цэнтры знаходзіцца велізарны більярдны стол. З залы можна прайсці ў парадны кабінет, дзе гаспадар аўкцыённага дома чытае і прымае гасцей. А над парадным кабінетам знаходзіцца яшчэ адзін, ужо больш функцыянальны - з кампутарам і вялікай бібліятэкай. Там Алег Мікалаевіч працуе па вечарах. "Калі дзеці ўкладваюцца спаць, я заходжу на сайт" Гелос "і гляджу новыя паступлення. Штодня на сайце з'яўляюцца 130-140 прадметаў, і трэба вырашыць, ці варта нам купіць нейкія з іх", - тлумачыць гаспадар аўкцыённага дома.

Зала з більярдам Алег Стецюра называе дубовым. Гаспадар дома успамінае, як у пачатку 90-х на блышыным рынку на Portobello Road ўбачыў альбом з фотаздымкамі ангельскай сядзібы сярэдзіны XVIII стагоддзя, дзе захаваны інтэр'ер гасцінай з дубовымі панэлямі, упрыгожанымі разьбой ў гатычным стылі. У падобным духу Алег Стецюра вырашыў аформіць вялікую гасціную ва ўласнай кватэры, а ў падсветленых нішах разьмясьціў розныя антыкварныя прадметы - старажытны гадзіннік, вазы і іншыя цікавыя дробязі.

Уладальнік аўкцыённага дома "Гелос" кажа, што большасць прадметаў у гэтай зале не ўяўляе цікавасці для сур'ёзнага калекцыянера. Стецюра наогул не лічыць сябе калекцыянерам. Ён тлумачыць, што калі сам стане збіральнікам прадметаў мастацтва, то давядзецца сысці з бізнэсу па гандлі антыкварыятам. "Каб бізнэс квітнеў, я павінен увесь час прадаваць прадметы", - кажа ён. У якасці прыкладу Стецюра распавядае гісторыю фігуркі слана з бовенита працы Фабержэ, якую "Гелос" набыў ў 1993 годзе за 3000 даляраў, а ў 1996-м прадаў за 120000 даляраў. "Цяпер гэтая фігурка каштавала б больш за мільён долараў. Вядома, прадаваць было шкада. Але ж трэба плаціць людзям зарплату, плаціць за арэнду і гэтак далей." Гелос "заўсёды зарабляў грошы за кошт абароту. А пачыналася кампанія з крэдыту ў 20000 рублёў. У канцы 80-х на гэтыя грошы можна было купіць хіба што паўтара "жыгулёнка", - кажа гаспадар дома.

Аб асабістых прыхільнасцях ўладальніка аўкцыённага дома распавядаюць ня столькі прадметы, колькі фатаграфіі. У парадным кабінеце, які прымыкае да "дубовай" гасцінай, сустракаюцца самыя розныя фатаграфіі. На адной з іх Алег Стецюра захаваны ў кампаніі ўладальніка "Моссельпроме" Сяргея Лісоўскага, гендырэктара Астанкінскага мясаперапрацоўчага камбіната Міхаіла Папова і галоўнага рэдактара МК Паўла Гусева. "Гэта мы на Камчатцы палявалі на мядзведзяў", - успамінае гаспадар кабінета. Справа ад працоўнага месца вісіць старая фатаграфія з царквой. "Гэта маё роднае сяло Трубіна ў Щелковском раёне. Фотаздымак зроблена ў канцы XIX стагоддзя. Храм, які вы бачыце, быў цалкам разбураны, я дапамог яго аднавіць. Зірніце на людзей, на іх твары. Я гляджу на гэтую фатаграфію і адразу бачу, хто з якой сям'і. Бо нашчадкі гэтых людзей да гэтага часу жывуць у вёсцы ", - з натхненнем распавядае Алег Стецюра.

Гаспадару аўкцыённага дома "Гелос" падабаюцца чорна-белыя фатаграфіі. У яго асабістай калекцыі ёсць здымкі царскай сям'і, зробленыя ў сярэдзіне XIX стагоддзя, і шмат здымкаў ваеннай тэматыкі. "Памятаеце, я паказваў вам дарэвалюцыйныя ваенныя фатаграфіі? А зараз паглядзіце на партрэты камісараў 20-х гадоў. Бачыце, як памяняліся асобы? Няма пародзістых асоб, знік інтэлект. Па фатаграфіях лёгка чытаецца ўся гісторыя краіны", - кажа Алег Стецюра.