Ёсць такія месцы, якія спачатку сняцца, а потым выпадковым чынам іх знаходзіш. З мястэчкам Ба-Айлэнд (мясцовыя жыхары менавіта так прамаўляюць назву Burgh Island) як раз такі выпадак. Самому туды не дабрацца. Патрэбен добра навучаны Вяргілій. Тоўстыя даведнікі (у тонкіх востраў нават не згадваецца) у пошуку, вядома, могуць дапамагчы. І ў большасці з іх Ба-Айлэнд сумленна пазначаны як адна з найпрыгажэйшых славутасцяў ўзбярэжжа заходняй частцы імглістага Альбіёна.

Трэба сказаць, што ў гэтага месца ёсць усё, каб стаць па цяперашніх экалагічным крытэрыям яшчэ і страшна модным. Пляж тут дзіўна чысты, з вяршыні выспы ў добрую надвор'е бачны самы заходні мыс Вялікабрытаніі, ежа толькі арганічная, да бліжэйшай фермы паўгадзіны язды. Аднак аўтары даведнікаў выдатна разумеюць, што накіраваць чалавека без машыны (ды хоць бы і з машынай) у глуш Паўднёвага Дэвон на пошукі малюсенькай скалы ніякім маляўнічым апісаннях не пад сілу. Таму і не акцэнтуюць на гэтым увагу, скупа абмяжоўваючыся згадваннем адрасу дарагога гатэля ў стылі Art Deco, Размешчанага на востраве.

Ўсё атрымаецца, толькі калі вам на Ба-Айлендзе сапраўды трэба апынуцца. Калі згаджаешся прарабіць доўгі трохгадзінны шлях ад Лондана да Плімута са сваёй японскай сяброўкай, каб наведаць яе японскую сяброўку, якая выйшла замуж за ангельца, то цалкам не мяркуеш, што гэты ангелец са спагады да гасцям не пашкадуе гадзіны і адвязе усіх паглядзець на загадкавы і найціхі Ба - Айлэнд. Без адзінага турыста, без адзінага супермаркета, з панарамным выглядам на акіян (як з дарагіх экранізацый раманаў Джэйн Осцін). Сюды нават у разгар летняга сезону прыязджаюць адпачываць толькі жыхары размешчаных непадалёк старажытных нармандскія гарадкоў накшталт Тотнеса. Ну і багатыя госці з арыстакратычных лонданскіх колаў, якія шукаюць адзіноты. З задавальненняў - акрамя паветра і віду на сонца з месяцам адначасова - толькі свежы эль ў адзіным мясцовым бары. У шэсць вечара вада адсякае бар разам з востравам ад сушы. Тады дабрацца на абжытую частка магчыма толькі на так званым водным трактары. Гэты экзатычны транспарт ўяўляе сабой хатку на курыных ножках. Толькі замест курыных ножак велізарныя колы, здольныя прайсці па пяску пад вадой. Кіруецца хатка апальшчык, раз-пораз закідваць нешта ў рухавік. Мяркуючы па густому чорнаму дыме, не выключана, што гэта дровы ці вугаль. Водны трактар ​​курсіруе ў любое надвор'е. Адпраўляецца ён, як толькі набярэцца хоць бы чатыры чалавекі. Гэтыя чацвёра звычайна вяртаюцца ў гатэль, ноч у люксе якога каштуе 500 фунтаў стэрлінгаў.

Гатэль характэрны не толькі шыкоўнымі нумарамі і абавязковым вопраткай гасцей у вячэрнія сукенкі да вячэры. Сюды не пускаюць гасцей з маленькімі дзецьмі, каб не парушаць агульную ўрачыстасць і змрочнасць месцы.

Англічане, як вядома, майстры па культываванні містычных настрояў. У гатэлі Burgh Island за містыку, як і дзесяцігоддзі таму, адказвае Агата Крысці, якая калі-то вельмі любіла наведвацца сюды для аднаўлення сіл. Ну і папляткарыць з высокапастаўленымі гасцямі. Сілы аднаўляліся так жа хутка, як і складаліся новыя апавяданні. Бязьлюдзьдзе выспы і стромыя скалы натхнілі яе на сюжэт дэтэктыва "Смерць пад сонцам". Тут жа, у гатэлі, ужо ў наш час па гэтай аповесці знялі фільм з серыяла пра Эркюля Пуаро.

Выглядае гэты гатэль злавесна і буржуазна. Ружы, чырвонае дрэва, калекцыйныя вазы дымчатага шкла. Экстрым адразу за дзвярыма гатэля, на сцяжынках да вяршыняў. Агародж у стромых абрываў няма ў прынцыпе. А калі ідзе дождж, то ўскараскацца наверх, каб паглядзець у бінокль, устаноўлены для агляду ўзбярэжжа, наогул наўрад ці ўдасца. Глядзець уніз на хвалі страшна да жудасці. Калі што здарыцца - ніхто не пачуе. Ні Агата Крысці, ні Эркюль Пуаро, ні ўладальнік адзінага бара на востраве. Востраў, трэба адзначыць, прыватны. І шпацыраваць не пастаяльцам гатэля дазваляецца толькі па строга адведзеным маршрутах. Парушальнікаў прыватнай тэрыторыі, наколькі вядома, няма.

Мабыць, гэта і ёсць сакрэт выспы. Тонкі кактэйль з прыватнага і публічнага, снобского і дэмакратычнага, цывілізаванага і дзікага, штучнага і натуральнага. Вроде на ўвазе, але ад усіх скрыты. Агата Крысці, вядома, ліха ўмела закручваць сюжэты. Але, шчыра кажучы, тут і прыдумляць асабліва нічога не прыйшлося. Месца само падказала.